De tijdloze magie van een sprookje

Een koning bezit een ezel met gouden uitwerpselen en een verschrikkelijk lelijke dochter. Een naburige prins belooft zijn moeder te huwen met iemand die mooier is dan zij. Wanneer de lelijke prinses dit nieuws verneemt, vraagt ze haar feeënpeetmoeder om hulp. De prinses, vermomd in de huid van de koninklijke ezel, belandt als Ezelsvel in het kasteel van de naburige koning, die haar opdraagt koekjes te bakken voor zijn zoon.

Bij het eten van deze koekjes vindt de prins een prachtige ring en besluit hij dat zo’n ring enkel kan toebehoren aan een prachtige vrouw, zijn toekomstige bruid. Zijn zoektocht leidt hem naar Ezelsvel, die door haar peetmoeder ontmaskerd wordt als prinses, en het verhaal eindigt in een huwelijk.

Ezelsvel is een klassiek sprookje dat vooral bekend werd door de versie uit 1695 van de Franse schrijver Charles Perrault. In deze oorspronkelijke versie belooft de koning op het sterfbed van zijn vrouw dat hij zal hertrouwen met iemand die haar schoonheid kan evenaren. Wanneer hij concludeert dat trouwen met zijn dochter de enige manier is om deze belofte in te lossen, besluit de prinses, vermomd als Ezelsvel, te vluchten naar het naburige koninkrijk.

In deze 19de-eeuwse kinderprent moet Ezelsvel niet vluchten om haar schoonheid, maar maakt ze als lelijk eendje actief de keuze om te vertrekken en haar kansen te wagen. Sprookjes zijn entertainment. Daarnaast kan je er vaak ook iets van leren. Dit magische verhaal kon de lezers van toen iets bijbrengen over individuele vrijheid, identiteit, sociale druk en liefde.

Emma Migliaccio