Weggegooid geld

Weggegooid geld

De oude Thomas wil zijn rieten dak herstellen. Een voorbijganger houdt even halt en merkt op dat pannen toch veel duurzamer zijn. Maar daar heeft de eenvoudige doe-het-zelver het geld niet voor. De onbekende wandelaar blijkt echter een rijke weldoener. Hij schenkt Thomas de 500 fr. die hij nodig heeft om zijn dak van pannen te voorzien. Dolblij is Thomas, maar zijn vrouw net iets minder. Waarom heeft haar domme man maar 500 fr. gevraagd? Thomas holt de rijke wandelaar achterna en vraagt om het dubbele. De man versnippert daarop zijn eerdere gift en Thomas blijft met lege handen achter.

Cliché en moraal zijn hier verweven in een klassieke volkswijsheid: wie te veel begeert… of ook wel: wie het kleine niet eert… Thomas wordt voorgesteld als een goedgelovige, wat naïeve man die zijn geluk niet op kan maar, opgestookt door zijn inhalige vrouw, te gretig wordt. Opvallend is hoe in een eenvoudige prent van één pagina zoveel verschillende emoties worden uitgebeeld in de lichaamstaal van Thomas.

Als je scènes 4 en 5 bekijkt zie je hoe het vreugdevolle zwaaien van Thomas bijna onmiddellijk wordt gevolgd door de strenge lichaamstaal van zijn vrouw. In scène 8 schuilt dan weer verdriet, dat voelbaar is in de beweging van de oude man die de snippers opraapt.